ერთი ღორი მუხის ქვეშ რკოს ჭამდა. ღორმა ბევრი რკო შეჭამა და დაიძინა. რომ გამოიღვიძა, ისევ მოშივდა. მივიდა მუხის ძირას და ფესვების თხრა დაიწყო. მუხის ხეზე ჩხიკვი იჯდა. ჩხიკვმა ღორს დასჩხავლა:
„ამას რატომ აკეთებ? ფესვს თუ გამოთხრი, მუხა გახმებაო“.
ღორმა უპასუხა: „მე რა მადარდებს, ამ ხეს ჩემთვის სარგებელი არასოდეს მოუტანია,
გინდ ხმელი იყოს, გინდ ნედლიო“ და ფესვების ჩიჩქნა განაგრძო. ამის გამო მუხა გაბრაზდა და ღორს დაუყვირა:
„მსუქანო ღორო, როგორ თუ სარგებელი არ გახსოვს ჩემგან? რკოს ხომ მე გაძლევ საჭმელად, მაგრამ თავს ვერ წევ მაღლა და, აბა, რას დაინახავო“.
შეგონება: უჭკუო ადამიანი ღორს ჰგავს – არ უყვარს
სწავლა და ჭკუის დარიგება და ვერ ხვდება, რა ანიჭებს
ამქვეყნად ბედნიერებას.
ზღაპრები 